Bujna i tropikalna Saint Vincent

Dzień podróży na Saint Vincent był po brzegi wypełniony niespodziankami. 
Już podczas porannej odprawy bagażowej na barbadoskim lotnisku okazało się, że nie mogę wylecieć z Barbadosu nie mając powrotnego biletu, ponieważ nie dostanę wizy Saint Vincent i Grenadyn.
Kilka minut potrwało podjęcie decyzji którego dnia chcę wracać i znalezienie z obsługą linii lotniczych tańszego biletu. I już tutaj kolejna niespodzianka – odwrotnie niż się spodziewałem – bilet na lotnisku był tańszy od tego kupowanego przez Internet więc ostatecznie zyskałem trochę dolarów.

Lot na Saint Vincent z Barbadosu trwa około 40 minut, w tym kilkanaście minut krążenia nad docelową wyspą i lądowanie na lotnisku zaczynającym się kilka metrów od oceanu :)

Od razu po wylądowaniu widziałem ogromne różnice między obiema wyspami. Tutaj część lotniska dla przylatujących to jedno pomieszczenie, w którym jest miejsce na stanowisko wizowe i kolejkę do niego, odbiór i sprawdzenie bagażu i stanowisko z informacją turystyczną.

Sprawnie udało mi się znaleźć przystanek dla busów, dostać do miasta i znaleźć transport do wioski Chateaubelair (potrzebowałem dostać się dalej, ale od razu wiedziałem, że za Chatou czeka mnie piesza wycieczka z bagażem na plecach).

Z chwilą opuszczenia gwarnego i hałaśliwego portu handlowego Kingstown wjechaliśmy na stromą, niesamowicie krętą drogę na skraju gór. Po jednej stronie zawsze nisko w dole położona jest wioska lub zatoka i rozpościera się widok na ocean, po drugiej – ściana skał porośnięta gęstą roślinnością. Im podróż trwała dłużej – tym częściej całkiem droga znikała w dżungli.

Tej dzikiej przyrody brakowało mi na Barbadosie, tutaj wprost nie mogłem uwierzyć, że na wyciągnięcie ręki jest bujny wilgotny las równikowy. Także powietrze jest tu bardziej parne i przesycone zapachami puszczy.

Saint Vincent jest wyspą wchodzącą w skład państwa Saint Vincent i Grenadyny zamieszkaną od około 7000 lat. Pierwotnie był to ląd słabo zaludniony przez zbieraczy i łowców Sibonejów, około dwa tysiąclecia temu zastąpionych przez Arawaków, którzy przenieśli się z Ameryki Południowej, z dzisiejszej Wenezueli.
Karibowie przybyli na Saint Vincent na krótko przed przybyciem Krzysztofa Kolumba i uzbrojonych Hiszpanów w XV wieku ale długo stawiali opór i zamienili wyspę na swój azyl, ponieważ koloniści brytyjscy zaczęli osiedlać się na wyspie dopiero dwa wieki później.

Ciekawe jest, że Europejczycy rysując mapy zastąpili pierwotną nazwę wyspy Hairoun (Dom błogosławionych).

Wyspę zamieszkują Karibowie rasy czarnej (Afrokaraibowie) i rdzennymi Karibowie rasy żółtej. Od 1979 r. Saint Vincent jest wyspą niezależną i wchodzi w skład Brytyjskiej Wspólnoty Narodów.
Dopiero niedawno została odkryta przez turystów, których nie widać ani na przystankach dla busów, ani w mieście.

Od razu poza miastem dostrzegłem spokój i senność, urokliwość licznych zatok i bezpośrednią bliskość nietkniętej przyrody.
Po około 1,5 godzinie, gdy dotarliśmy do najdalszego punktu, gdzie zawraca bus, musiałem zmierzyć się z tropikalnym klimatem, własnym bagażem, głodem i zmęczeniem aby dotrzeć do hostelu/gospodarstwa, z którego odpisali mi na mailową wiadomość więc wierzyłem, że istnieje. 

Mijałem tubylców, z których każdy dorosły mężczyzna trzymał w dłoni maczetę co nie pocieszało, mimo, że po prostu każdy farmer chodzi tu z nożem.
O drogę pytałem w jedynym napotkanym po drodze sklepie, były w nim może cztery drewniane półki z workami z ryżem, kaszą i pewnie jakimiś przyprawami oraz skrzynki z butelkami z wodą.
Poza tym, wokół – dżungla!

Buja wiecznie zielona roślinność, palmy kokosowe, pnącza, zwisające liany. Ale i bardzo liczne plantacje bananów.
Dźwięki dżungli także.
Cieszyłem się, że jest chociaż droga, ale nie byłem w stanie ocenić ile powolnego marszu przede mną.

Na szczęście wszyscy słyszeli o miejscu do którego szedłem, raz nawet młodsi chłopcy podpowiedzieli, że wybrałem zły kierunek.
Po ponad godzinie, jedno ze stromych podejść pod górę okazało się ostatnim.
Widziałem już zagrody zwierząt i zabudowania, które poznałem na zdjęciu.

Nagle widok bardzo się zmienił – wszystko było zadbane, trawa skoszona, krzewy z kwiatami ozdabiały drogę. Gdy napotkana osoba zapytała czy szukam Molly poczułem ogromną ulgę bo Molly podpisała się w e-mailu do mnie:) 

Po chwili podeszło do mnie też kilka młodych osób w podobnym do mojego wieku. Po twarzach widziałem, że są przeróżnych narodowości. Bez pytania zdjąłem z siebie bagaż, choć nie przyniosło to bardzo dużej ulgi bo i bez niego nie miałem siły stać. 

A gdy po chwili po raz pierwszy na Karaibach usłyszałem język polski z ust dwójki Słowaków, którzy wiedzieli że przyjdę – nie mogłem uwierzyć że to dzieje się naprawdę :)

Zachwyt i niedowierzanie w istnienie miejsca, w którym jestem pozostał każdego kolejnego dnia i dziś także. 

W drodze do Richmond Valley, gdzie jestem, mijałem drogowskaz do wodospadu i dotarłem do niego pieszo dzień później.

pierwszy wodospad

Ostatecznie Dark View Falls okazał się dwoma wodospadami. Jednym – łatwo dostępnym i drugim bardziej ukrytym w dżungli, znajdującym się wyżej na tym samym potoku. 

Można dostać się do niego bardzo stromymi kamiennymi schodami i później rwącym strumieniem gdy poziom wody jest wyższy. 

na pierwszym planie potok, drugi wodospad w tle

drugi wodospad

Mimo, że nie są to największe wodospady, to mają w sobie mnóstwo uroku, wdzięku i są bardzo malowniczo położone. 

A wokół w powietrzu unosi się mgiełka wody.