Barbados: dziki

Od początku pobytu na Barbadosie, gdy rozmawiam z kimś o moich planach odwiedzenia wschodniego wybrzeża wyspy, słyszę zazwyczaj, że „tam nic nie ma”. Po każdej tak brzmiącej informacji jeszcze bardziej jestem pewny, że muszę  się tam udać!

Spoglądając na mapę i na podstawie przewodnika wybieram wioskę Bathsheba.
Ponieważ planuję udać się na drugi koniec wyspy nie wiedząc jeszcze jakim autobusem, wstaję wcześniej niż zazwyczaj czyli około 7.00 rano i niedługo później udaję się do Bridgetown, aby w terminalu dla autobusów zapytać w jaki sposób mogę dostać się do obranego celu. Realizuję sprawdzony już sposób i szybko znajduję jednego z kierowców, a on wskazuje mi stanowisko 6. i faktycznie tabliczka mówi o Bathsheba. Na rozkładzie sprawdzam, że autobus odjeżdża za pół godziny. Spędzam ten czas czekając obok miejscowych na ławce. Towarzyszy mi też głos kobiety, która przez mikrofon zapowiada odjeżdżające autobusy. Uwierzcie, że gdyby nie mnóstwo interesujących rzeczy wokół, to wsłuchując się, nie potrzeba dużo czasu by zasnąć:)
Jest też warkot i po chwili zauważam szereg bardzo starych wentylatorów na filarach hali. Sprawiają wrażenie jakby kręciły się tak od kilkuset lat, ich ramki są całe pordzewiałe i zakurzone. Po prostu egzotyka za każdym rogiem ;) 

Podróż trwa około godziny przez centralne wzniesienia wyspy, czasami bardzo wąskimi i krętymi drogami. Kierowca na wielu zakrętach używa klaksonu bo spotkanie dwóch samochodów skończyłoby się bardzo źle. Nie wierzę, że to trąbienie coś pomaga, raczej cieszę się z bardzo małego ruchu i liczę na szczęście!

W pewnej chwili dostrzegam w oddali ocean. Widok jest piękny!
A autobusie robi się coraz bardziej pusto i wkrótce jesteśmy już na wybrzeżu. Po raz kolejny bardzo pomogło mi to, że kupując bilet u kierowcy zapytałem się czy jedzie tam gdzie chcę. Myślałem, że Bathsheba będzie ostatnim przystankiem na trasie. Okazuje się jednak inaczej, a kierowca mówi mi że jestem na miejscu.

Wysiadam z autobusu, idę na skraj pagórka i nie mogą uwierzyć w krajobraz który mnie otacza. Stoję pod palmami kokosowymi, przede mną jest pas zielonej trawy, a za nią pusta plaża i ocean. Pełno tu wolnej przestrzeni, przy drodze stoi niewiele małych domków. Część z nich jest do wynajęcia. Jest też mały kościółek.
Brak tutaj hoteli, brak willi, brak większej zabudowy, brak tłumu turystów!
Jest cudownie!

Idę przed siebie plażą po czasami żółtym, czasami brązowym piasku. Innym razem brzeg jest kamienisty. W wodzie o czarne i grafitowe skały rozbijają się fale.

Ani na chwilę nie opuszczają mnie palmy kokosowe. I nawet palmy są tutaj inne niż w turystycznych rejonach wyspy bo nikt nie zdejmuje z nich suchych już liści. Nikt nie zbiera też kokosów, które spadły na piasek.

Wszystko wydaje się nietknięte i dzikie.
Bardzo brakowało mi takiego krajobrazu przez ostatnie dni.